7 februari 2021 'Nederlanders ontdooien zodra het gaat vriezen,' zo las ik laatst in een column in de Volkskrant. Vanochtend werd het land getrakteerd op een dik pak sneeuw. Er komt een ontzettend koude week aan, en dat betekent: sneeuw- en ijspret. Als ik uit het raam kijk, zie ik ouders die een slee inclusief kind achter zich aan trekken. Richting het Griftpark, daar is een heuvel waar je perfect van af kan sleeën. De wereld wordt altijd zo rustig en vredig als er sneeuw ligt. Tijd staat stil, mensen gaan de straat op. Geluiden klinken gedempt. Treinen vallen uit, wegen zijn glad, maar het maakt niet veel uit, want eigenlijk hoeven we niet zoveel. Ineens is er tijd voor spontaan sneeuwbanjeren. De fiets laten we thuis, we pakken de benenwagen naar onze bestemming - als we al een bestemming hebben.
Nu is het gewoon lopen om het lopen. Zie hoe adembenemend mooi de stad eruit ziet onder zo'n laagje wit. De sneeuw horen kraken onder onze schoenen, een spoor voetstappen achterlatend in het vers gevallen wit. De waaghalzen die wél de fiets pakken, geven het halverwege op en zetten de tocht voort met de fiets aan de hand. We hebben immers een excuus om te laat te komen.
Doe mij elk jaar zo'n pak.
Ik schrijf mijn hersenspinsels graag op in mijn dagboekje. Als hier een mooi verhaaltje uitrolt, deel ik het met liefde op mijn website.