Toen ik een jaar of zeven was, vloog ik met mijn ouders en zusje naar Turkije. In de lucht, op 10.000 meter hoogte, stippelde ik mijn carrière uit.
Destination: Dalyan. Een klein stadje aan de zuidwestkust van Turkije. Een idyllische plek met een gastvrije bevolking, goddelijk eten tegen een schappelijke prijs, helderblauw water en vissersbootjes waarmee we naar uitgestrekte lege stranden voeren.
Welcome aboard Maar eerst de reis erheen. We vlogen met Martinair, en ik vond het maar wat spannend. Ik kan me nog herinneren dat ik naast mijn moeder bij het reisbureau zat, en spontaan in paniek raakte toen doordrong dat we niet met onze donkerrode Ford Sierra naar Turkije zouden rijden.
Vliegen had ik vaker gedaan, aangezien mijn moeder bij Transavia werkte; ik was nog geen halfjaar oud toen ik voor het eerst in een vliegtuig zat. Maar nu vond ik het om een of andere reden spannender, misschien omdat ik iets ouder was en me bewuster van het feit dat ik straks zeker tien kilometer boven de grond zou zweven. Eenmaal in het vliegtuig bleek het gelukkig een groot feest. Mijn levendigste herinnering is het boter-kaas-en-eierenspel dat mijn zusje en ik kregen tijdens de vlucht. Ik was onder de indruk van de immer glimlachende vrouwen in hun rode pakjes. Dat wilde ik ook! Een nieuwe droom was geboren: ik zou stewardess worden.
Fasten your seatbelts Mijn liefde voor het vak werd zo groot, dat ik er zelfs een spreekbeurt aan wijdde. Via een collega van mijn moeder regelde ik een originele Transavia-outfit die, gedrapeerd om een paspop, geduldig op mijn kamer stond te wachten tot ik hem op de fiets naar mijn basisschool in het centrum van Utrecht zou rijden. Ik had me helemaal ingelezen, wist zelfs wat er moest gebeuren in gevallen van nood. Stiekem was ik best nieuwsgierig naar die glijbaan die zou uitrollen als we dreigden te landen op water – denk dat ik me van die enorme vlieghoogte toch ook weer niet helemaal bewust was.
Cabin crew, prepare for landing
Wanneer het gebeurde weet ik niet, maar de stewardessendroom is ooit verdwenen en komt denk ik ook nooit meer terug. Vliegen doe ik regelmatig, ik vind het leuk (en ook wel spannend) en ik kijk nog steeds vol bewondering naar de stewards en stewardessen. Maar ik zie mezelf toch niet tien uur lang in zo’n kleine cabine werken. Passagiers voorzien van pinda’s, warme maaltijden, tomatensap en kotszakjes. Maar ook: een enorme verantwoordelijkheid, want wat áls er iets misgaat? Ik moet er niet aan denken.
De liefde voor het reizen is wel gebleven. Zou die toentertijd al in m'n stewardessendroom verwikkeld hebben gezeten? De wereld zien, dat is eigenlijk een van de grootste doelen in mijn leven. Op avontuur, mensen ontmoeten, nieuwe culturen ontdekken. Nu is het tijd voor een nieuwe reis. Destination: Tekstwerf. Op naar een vliegende start.
Deze blog schreef ik voor Tekstwerf, het bureau waar ik sinds juni 2021 werk.