Na een werkdag een duik in de zee nemen, even kitesurfen of naar een strandtent voor een drankje in de zon. Deze Nederlanders werken als marinier, basisschooljuf en waarnemend arts op Aruba. Hoe is het om te leven op een Caribisch eiland?
Jaarlijks vertrekken er hordes Nederlanders richting Aruba om daar tijdelijk te werken. In 2019 werkten er, volgens het DIMAS (Department of Integration and Management of Foreigners), 321 Nederlanders in loondienst op Aruba. In 2020 waren dat er 199. Daarnaast werken er jaarlijks ongeveer 170 mariniers op de Arubaanse kazerne, aldus Stefan de Haan, woordvoerder van Defensie in het Caribisch gebied.
Koen van Vliet (26) werkt als marinier op Aruba. ‘Ik stap de poort van de kazerne uit en ik sta op het strand.’
Na een paar jaar als personal trainer te hebben gewerkt, besloot Koen van Vliet (26) anderhalf jaar geleden om zich aan te melden voor de mariniersopleiding. ,,Het kriebelde al een tijdje om voor Defensie te gaan werken”, vertelt hij. Na een intensieve opleiding van negen maanden, haalt hij in januari 2020 zijn baret. Al snel komt het goede nieuws: samen met veertien mannen van zijn opleiding wordt hij voor twee jaar geplaatst op Aruba. Een paar maanden later stapt hij met zijn vrouw Nicky op het vliegtuig.
Inmiddels wonen ze bijna een jaar op het eiland. ,,Het is geweldig om op Aruba te werken en te wonen. Eigenlijk doen we hier hetzelfde als op de kazerne in Doorn, alleen is het hier een stuk warmer”, zegt hij lachend. ,,Ik stap hier de poort van de kazerne uit en ik sta op het strand.”
Elke dag arriveert Van Vliet om 6.30 uur op Marinierskazerne Savaneta. Dan wordt er om 7.00 uur eerst gesport; meestal hardlopen of zwemmen, soms een circuittraining. Daarna is het tijd om op te frissen, het uniform aan te trekken en dan worden er lessen gevolgd. De mariniers bereiden zich nu voor op het orkaanseizoen, dat start in juni. Maar soms gaat Van Vliet ook de straat op; toen de avondklok net was ingevoerd op Aruba, ondersteunden de Nederlandse mariniers de Arubaanse politie met het rijden van patrouilles.
'Eigenlijk doen we hier hetzelfde als op de kazerne in Doorn, alleen is het hier een stuk warmer'
Rond 15.00 uur is hij klaar met werken. En dan? Naar het strand, richting nationaal park Arikok voor een hike of een potje beachtennis met vrienden. Of hij gaat samen met Nicky naar Watersport, een ontmoetingsplek op de kazerne met prachtig uitzicht op het azuurblauwe water van de Caribische Zee. Daar gaan ze wakeboarden of waterskiën en drinken ze een koud biertje. Nog ruim een jaar blijft hij op Aruba wonen. Daarna, eenmaal terug in Nederland, wil hij graag de korporaalsopleiding gaan doen.
Basisschooldocent Britt van de Kletersteeg (25) gooide het roer om na even in Nederland voor de klas te hebben gestaan.
Elke ochtend arriveert Britt van de Kletersteeg (25) – door haar leerlingen ‘juf Britt’ genoemd – om 7.00 uur op het Colegio Pastor Kranwinkel. Een half uur later druppelen de kinderen uit groep 7 haar lokaal binnen. Van de Kletersteeg werkte een tijd op een basisschool in de Amsterdamse Pijp en besloot anderhalf jaar geleden het roer om te gooien. Sindsdien is ze basisschooljuf op Aruba. De grootste uitdaging voor haar is de taal. Eerst werkte Van de Kletersteeg op een school waar de kinderen eigenlijk alleen maar Papiamento praatten. ,,Op Aruba krijgt iedereen les in het Nederlands, zowel op de basis- als de middelbare school. Dat is soms een uitdaging, omdat het voor veel leerlingen niet hun eerste taal is.” Nu werkt ze op een school in een ‘betere wijk’, wat betekent dat de kinderen die zij lesgeeft Nederlands beter begrijpen. ,,Dat maakt het ook makkelijker voor mij om een band met ze op te bouwen.” De leerlingen krijgen voornamelijk les uit Nederlandse lesboeken. ,,Soms is het gek, ze moeten rekenen in euro’s en lezen verhaaltjes over schaatsen.”
'Op Aruba krijgt iedereen les in het Nederlands, zowel op de basis- als de middelbare school. Dat is soms een uitdaging'
Om 13.03 uur gaat de bel en is de schooldag over. Dan rijdt Van de Kletersteeg het liefst naar zee, om te kiten of snorkelen. Of ze gaat iets leuks doen met Berend-Jan, de marinier die ze hier ontmoette en met wie ze al een jaar dolgelukkig is. Deze zomer gaan ze samen terug naar Nederland. ,,We gaan samenwonen in Amsterdam, en ik wil daar een baan gaan zoeken op een leuke basisschool.”
Werken in een Arubaans ziekenhuis bevalt internist-oncoloog Leon Kerkhofs prima. ‘Het gaat allemaal op een zeer gemoedelijk tempo.’
Leon Kerkhofs (58) woont samen met andere artsen en verpleegkundigen in een hotel aan Eagle Beach, volgens hem het mooiste strand van Aruba. Na 25 jaar te hebben gewerkt in onder andere het IJsselland Ziekenhuis als internist-oncoloog, is hij nu waarnemend specialist in het Horacio Oduber Hospitaal op Aruba.
,,Mijn werkdag begint hier om 6.30 uur, om 16.00 uur probeer ik de deur achter me dicht te trekken.” Na een werkdag is er genoeg tijd voor ontspanning. ,,Ik beklim graag de Hooiberg, ga een stuk hardlopen of ik ga met een stoeltje en boek naar het strand. Binnenkort heb ik mijn eerste surfles bij Hendrick, de beste kitesurfinstructeur van het eiland”, vertelt Kerkhofs.
Het werken in het Arubaanse ziekenhuis bevalt hem goed. ,,Mijn collega’s zijn bijzonder aardig. De verpleegkundigen zijn schatten, de patiënten zijn aardig en ik heb hele goede secretaresses.” Toch zijn er ook uitdagingen. ,,Waar ik hier soms tegenaan loop, is het tempo. Haast is iets wat ze hier niet kennen. Het gaat allemaal op een zeer gemoedelijk tempo, soms moet ik even op mijn vingers bijten.”
Half november arriveerde hij op het eiland. Voorlopig wil hij nog niet weg. ,,Ik ben nu 58 jaar, wil ik tot mijn pensioen blijven? Op mijn leeftijd krijg je in Nederland niet meer makkelijk een baan binnen de geneeskunde.” Daarnaast mist hij zijn drie studerende kinderen, met wie hij contact heeft via WhatsApp en FaceTime. ,,Ondanks dat het hier heerlijk is en ik zon, zee en strand heb, heb ik hier niemand om vast te pakken. Dat is de prijs die ik betaal om hier te kunnen werken.”
Ik schreef dit artikel voor AD.